Het SZG Gevoel

 

“Het laatste weekend van juni?! Nee, dat is het Spel Zonder Grenzen weekend.” In de week voorafgaand aan het weekend begint de voorpret. De voorbereidingen aan de Lienderweg zijn in volle gang. Zoals elk jaar probeer je met een stel vrienden voordat het terrein open is een gammel partytentje in elkaar te zetten. Iemand van de organisatie zegt ‘dat je te vroeg bent’ maar je wilt gewoon de beste plek. Samen spreken jullie af dat je dit jaar zuinig bent op de partytent. Zo kan hij volgend jaar nog een jaar mee. Samen weten jullie eigenlijk al beter.

Je zorgt dat je op tijd aanwezig bent op vrijdagavond voor het captainspel. Een nieuwe outfit aan en een uur besteed aan haar en make-up. Je gaat er van uit dat er vanavond nog niet met bier gegooid wordt. Jullie captain doet zijn/haar best om in korte tijd zo veel mogelijk servetjes uit een doosje te trekken, een 90’s quiz te beantwoorden of kauwgomballen uit de yoghurt te happen terwijl jullie vechten om een hangtafel. Je vindt een hangtafel heel belangrijk. Ondertussen kijk je rond: leuke tent, leuke meiden, leuke jongens. Je beseft dat er tijdens SZG veel mensen verliefd zijn geworden, soms voor één dag. Ook zie je mensen die er een weekend op het logeerbed voor over hebben. Het beloofd een goede avond te worden. Net op het moment dat je er aan denkt dat de weersvoorspelling voor morgen traditioneel tegenvalt vallen de eerste goudgele druppels uit de lucht.

Met een, mede door de hoofdsponsor mogelijk gemaakt, mannetje in je hoofd wandel je met een klapstoeltje naar het veld. Het is zaterdagochtend en je bent niet alleen: allerlei zichtbaar aangeslagen mensen banen zich een weg naar het evenemententerrein. Het vrolijke: “wij wensen jullie een fijne dag vol gezelligheid en jolijt” klinkt uit de speakers terwijl je je druk maakt over de Multi Sky Swing of de Wipe Out Ballen. Na enkele spellen valt het eerste drankje goed en verbaas je jezelf over de teams die wel erg veel moeite doen om laatste te worden of juist over de banen heen jagen alsof er een oorlog gewonnen moet worden. Na een middag flink kleumen komt de douche als geroepen.
“Op zaterdagavond zal er wel niet met bier gegooid worden, dat hebben ze gisteren immers al gedaan!”, denk je terwijl je naar de tent loopt. De tent waar het SZG-gevoel vaak hand in hand gaat met de Oranjekoorts. Enkele legendarische wedstrijden heb je hier al gezien: Nederland – Portugal (2006), Nederland – Kameroen (2010) en Nederland – Mexico (2014). Je herinnert je de 1500 euro Steenberge die vorig jaar door de lucht vloog na de 2-1 van Huntelaar. Godzijdank hebben jullie weer een hangtafel. Morgen gaat het regenen.

Verwoestende spierpijn en overal schaafwonden maken de wandeltocht naar het veld op zondagochtend een mini Parijs-Roubaix. Lotgenoten treffen elkaar in een verwaaide partytent. De eindklassering speelt geen rol meer, overleven is nu het enige wat telt. Overleven tot zondagavond. De stekende gedachten van werk/studie die morgen wachten zet je snel opzij. Liever denk je terug aan het spontane, vervroegde, feest wat ontstond nadat SZG afgelast moest worden door het slechte weer. Dit jaar kun je het gelukkig afmaken. Zondagavond sta je stil bij de 200 vrijwilligers die het allemaal mogelijk gemaakt hebben, maar niet voordat je veilig aan een hangtafel staat. Uitbundige vreugde om de 56e of 34e plaats, de bands en DJ’s zorgen ervoor dat je vergeet welke dag het is.

Op alle mogelijke manieren doet de maandag pijn. Maar één ding weet je zeker: volgend jaar weer, SZG16.

Jorn van Laarhoven